25.04.2024![251]()
![Ilustracja]()
![Ilustracja abstrakcyjna]()
![The Early Printed Book in Poland (15th-17th centuries)]()
![Ilustracja akrobata na linie]()
Czytaj całość![podkast topos]()
![epi]()
Czytaj całość![okładka książki]()
Czytaj całość![okładka książki]()
Czytaj całość![Ilustracja]()
Czytaj całość![Okładka ksiązki]()
![okładka książki]()
![grafika]()
Słuchaj
Nowy Napis Co Tydzień #251
„Przepaść nas nie przecina. Przepaść nas otacza”. Medytacje filologiczno-filozoficzne na marginesie wiersza Akrobata Wisławy Szymborskiej
Czy pomyłka zecerska może zrodzić wiersz? Owszem, tak było w przypadku „Akrobaty” Wisławy Szymborskiej, który ukazał się pierwotnie na łamach „Życia Literackiego” w 1965 roku (nr 33) […]
Cudotwór
Tęsknota sprawia, że tworzą się łańcuchy wskrzeszeń. Autor-Wskrzesiciel, biegły w najtajniejszej sztuce zmartwychwstawania, zaprasza nas na spektakl odradzania człowieka z cienia, wsi i miasteczek z załomu światła. „Epifania pana Eliasza” to wyjątkowe w literaturze współczesnej dzieło o sile tęsknoty.
Wieczór przychodzi zbyt szybko
W swojej autobiografii poetka stwierdza: „Jedno wiem na pewno, bycie bratanicą sławnego poety, a potem laureata Nagrody Nobla, spowodowało, że latami ukrywałam, że piszę wiersze, bo bałam się, że zostanę wyśmiana jako nieudacznica, która na nazwisku Miłosz chce wypłynąć”.
Pamiętnik z okresu umierania
Po pierwsze zatem to zbiór ważnych wydarzeń z życia poetki, jej refleksji, obserwacji. Po drugie to pisany pod wpływem chwili dziennik, przemyślany przecież, a jednak źródłosłów słowa stanowiącego tytuł znajduje tutaj potwierdzenie – w tym wieku trzeba być gotowym na to, że już za chwilę, za rogiem czyha, jak pisał Kochanowski, „nieznajomy wróg jakiś”.
Niemcy – fascynacja i tragedia w życiu Brunona Schulza. A także o schulzologii i zapisie myśli
Jest wielką ironią losu, iż Schulz – wielbiciel sztuki, filozofii i literatury niemieckiej – poniósł śmierć z rąk hitlerowskiego oficera Karla Günthera, nazisty, którego ideologia wyrosła w kręgu tejże kultury.
Nowy Gramofon #93 – Wawel oczami Stanisława Wyspiańskiego
Jak ważnym miejscem dla Stanisława Wyspiańskiego był Wawel, może świadczyć ilość prac plastycznych i literackich, jakie artysta poświęcił wzgórzu królów polskich. Opowiada o nich wystawa „Wawel Wyspiańskiego”, którą można oglądać do 21 lipca 2024 r. Z kuratorką ekspozycji na Zamku Królewskim na Wawelu – Agnieszką Janczyk – w 93. odcinku podcastu Nowy Gramofonu rozmawia Magda Huzarska-Szumiec.Polecane
Poezja jako wyraz i źródło duchowości
Człowiek trwa w formach duchowości wytworzonych przez siebie, a odwołujących się do tego, co niewidzialne, a mimo to znajduje odzew we wrażliwości, w emocjach, pamięci, sumieniu, wyobraźni, działaniach, języku konkretnych osób.Tradycja, ironia i głębsze znaczenie
Można podziwiać energię, która kazała Herbertowi pisać – wbrew sobie samemu: już na początku zdołał on wymusić na sobie psychiczny zwrot, zadać gwałt duszy. Nie okazał czytelnikom uczuć, które były mu niejako przyrodzone, ale tych uczuć – przezwyciężenie.
Świat piękny i bardzo różny. Szkice o wojażach Pana Cogito
W niniejszym tomie Czytelnik znajdzie szkice poświęcone podróżom Zbigniewa Herberta, wierszom powstałym z inspiracji napotkanych artefaktów albo będących wynikiem rozumienia „innych ludzi, innych języków i innych cierpień”, by sparafrazować „Modlitwę Pana Cogito – podróżnika”.
Z „chmur kołyski” na „dno śmierci”. „Z głową na karabinie” Krzysztofa Kamila Baczyńskiego
Od wielu lat twórczość Krzysztofa Kamila Baczyńskiego cieszy się nieustającym zainteresowaniem, zwłaszcza wśród młodszych miłośników poezji. Można by bez większych obaw zaryzykować twierdzenie, że mimo zmieniających się pokoleń, jest to wciąż poezja na swój sposób modna.
,,Czterdzieści i cztery’’ – o nieprzemijającym i pozaliterackim życiu Mickiewiczowskiego imienia
Fakt żywotnego istnienia i popularności wyrażenia „40 i 4” w pamięci zbiorowej zdaje się ustępować przed szczególną rolą, którą w świadomości owej wspólnoty pełni. Mickiewiczowskie miano stało się mitem kulturowym.
Éric Rohmer a powstanie styczniowe
Od ćwierć wieku trwa cisza. Pojawia się trochę rocznicowych dokumentów, emitowanych przeważnie w TVP Historia, ale w obrębie fabuły nie powstało nic. Zatarła się pamięć boju i klęski sprzed półtora wieku. Wydawać by się mogło, że udało się wyrzucić ten kamień z plecaka i że pozostało już tylko oficjalne obchodzenie rocznic – sto pięćdziesiątej, sto sześćdziesiątej…
