Czytelnia / Ilja Erenburg
Ilja Erenburg (ur. (14) 26 stycznia 1891 w Kijowie, zm. 31 sierpnia 1967 w Moskwie) – rosyjski pisarz żydowskiego pochodzenia, publicysta i poeta.
W wieku 14 lat wstąpił do partii komunistycznej. W 1908 roku został aresztowany i spędził w więzieniu osiem miesięcy. Następnie wyjechał do Francji, gdzie wydał pierwsze tomiki wierszy. Do rewolucji październikowej początkowo odniósł się wrogo, ale w latach 20. XX wieku został korespondentem radzieckiej gazety „Izwiestija” na Zachodzie, stając się częścią establishmentu. Był korespondentem wojennym w Hiszpanii, a także podczas walk z III Rzeszą. Jako pisarz oraz publicysta wspierał propagandę państwową, tuszując zbrodnie stalinizmu. Był sygnatariuszem apelu sztokholmskiego w 1950 roku. W Warszawie na II Kongresie Obrońców Pokoju został wybrany na członka Światowej Rady Pokoju.
Odznaczenia i nagrody:
- Nagroda Stalinowska (dwukrotnie)
- Order Lenina (dwukrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy
- Order Czerwonej Gwiazdy
- Medal „Za obronę Moskwy”
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal „W upamiętnieniu 800-lecia Moskwy”
- Medal jubileuszowy „Dwadzieścia lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Oficer Legii Honorowej
Wybrana twórczość:
- Modlitwa za Rosję (W godzinę śmierci), 1918
- Ogień, 1919
- Niezwykłe przygody Julia Jurenity i jego uczniów, 1922
- Życie i śmierć Nikołaja Kurbowa, 1922
- Portrety poetów rosyjskich, 1922
- Trust D.E., 1923
- Rwacz, 1925
- W przechodniej uliczce, 1927
- Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca, 1928
- Dzień wtóry, 1934
- Jednym tchem, 1935
- Gdzie rozejm nie sięga, 1936
- Upadek Paryża, 1941–1942
- Wojna, 1942–1944
- Burza, 1947
- Dziewiąta fala, 1952
- Odwilż, 1954–1956
- Ludzie, lata, życie, 1960–1965
Źródła internetowe:
