17.06.2021
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Nowy Napis Co Tydzień #105
Tygrysica miłości
„Cukry” to powieść pracująca na konwencji bezkompromisowej spowiedzi, maniakalna w wyliczeniach i szczerości, ale nade wszystko szukająca ciepła i nadziei, z których czyni afirmatywną broń w walkach toczonych wewnątrz polityki tożsamości i polskiego realizmu literackiego.Dobrze napisana, dojrzała poezja
Poezja Łukasza Michalskiego jest głęboka nie dlatego, że porusza ważne tematy, lecz także (a może przede wszystkim) dlatego, że w miarę wchodzenia w ich treść odkrywamy coraz to nowe, coraz głębsze pokłady idei, które są ważne dla poety. I powinny być ważne dla czytelnika.Co to za maszyneria? O „wsobnych maszynkach” Anny Matysiak
Choć Matysiak właściwie od początku porusza się wokół tych samych motywów, efekty jej poetyckich poszukiwań ewoluują. Choć maszynka pracuje na przyjętych na stałe zasadach, w niezmiennym rytmie, każdy kolejny schodzący z taśmy produkt wygląda inaczej niż poprzedni.Szeherezada melancholii
Narrator „Anatomii melancholii” jest świadomy, że przedmiot rozprawy mu się wymyka, że jest to „szkic szkicu”. Tajemnica zależności pomiędzy światem i księgą nie jest dla niego intelektualną szaradą ani kabalistycznym wtajemniczeniem, należałoby raczej powiedzieć – problemem epistemologicznym.Tajemnica skrzywdzonego krawca – Wojciech Pestka „Syrop z kocimiętki”
Po lekturze „Syropu z kocimiętki” zostaję więc z poczuciem głębokiej refleksji dotyczącej egzystencji jako takiej. A stan ten jest dla mnie jednoznacznym sygnałem wskazującym, że mam do czynienia z dziełem co najmniej bardzo dobrym.Kosmitka
„Była chmurą, pulsowaniem, sylwetką z kresek kierunków ruchu rąk, nóg, fałd i zagięć na ubraniu, nieustannie zmieniającym swój kształt ciałem. Na belkach szczeblach, progach, wiszącym na łańcuchu mostku szukała nowych sposobów ich pokonywania.” Pięć opowiadań Grzegorza Strumyka zasiliło w tym tygodniu czytelnię naszego portaluWyznanie w czasie marnym. O „Konfesji i tradycji” Artura Nowaczewskiego
Chciałbym przyłączyć się do postawionej przez Nowaczewskiego myśli o pisaniu „wbrew zinstytucjonalizowanej literaturze” – pisze Adrian Gleń. Jego szkice interpretacyjne wzbogaciły w tym tygodniu Czytelnię portalu. Zachęcamy do ich lektury!Polecane
Popiół do czytania
Zbyt wiele emocji towarzyszy lekturze „Czarnej księgi”. Tu niedowierzanie miesza się z przerażeniem, smutek i gniew sąsiadują z nostalgią i wyciszeniem. Czytelnik doświadcza emocji oraz łączących się swawolnie konfiguracji w nazbyt wielkiej ilości, aż chciałoby się powiedzieć – dość.
Miasto z obozem w tle
Powstaje portret miasta rozrywanego od środka przez samo siebie; miejsca tymczasowego, które zaraz zniknie. Fatamorgany. Chichotu historii, zaklętego kręgu. I sam już nie wiem, czy taki jest po prostu Oświęcim, czy to jednak reporterskie pisanie Kąckiego. Czy da się to jakoś wyważyć?
