22.09.2022![170]()
![grafika]()
Czytaj całość![Płomień świecy]()
![Kolekcja literacka]()
![Okładka książki]()
![grafika]()
![Okładka książki]()
![grafika]()
Czytaj całość![okładka książki]()
![gombrowicz]()
Czytaj całość![Szkolenia nauczycielskie]()
Nowy Napis Co Tydzień #170
Falowanie w poezji Wojciecha Wencla
Dzieła poetyckie, niczym kwiaty z Ewangelii, nie były pielęgnowane ręką ludzką, lecz Boską, i możemy się domyślać, że dzięki temu mają w sobie więcej piękna niż cieszące się największym przepychem wytwory człowieka. Dlaczego? Skrywa się w nich nadprzyrodzona niewiadoma. Metafizyczny oddech będący nieodłączną częścią artystycznych starań Wojciecha Wencla.
Memento Władysława Sebyły. O „Ukrytej prawdzie” słów kilka
Władysław Sebyła wciąż, niestety, pozostaje na marginesie dwudziestowiecznej poezji polskiej. Tymczasem należy on, jak uważam, do najważniejszych poetów okresu wojny. Wyrasta z tego samego pnia wrażliwości egzystencjalnej co Baczyński, Koniński czy Gajcy.
Poznaliśmy laureatów Nagrody Gombrowicza!
Poznaliśmy tegorocznych laureatów Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza. Główną nagrodę zdobyła Barbara Woźniak za książkę „Niejedno”, a wyróżnienie otrzymał Mateusz Pakuła za powieść „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję”.
Polecane
Biografia lękowa
Wydany pod koniec 2020 roku przez Cyrankę „Koniec świata, umyj okna” Agnieszki Jelonek wpisuje się w mocno ostatnio reprezentowaną w Polsce prozę wyznaniową. Wychodząca od autobiograficznych zmagań literatura ma walor terapeutyczny – potrafi dawać czytelnikom nadzieję albo szukać punktów wyjścia z egzystencjalnego impasu.
Proza życia. O tomie opowiadań „Portier” Jana Polkowskiego
Słowo „tomik” przychodzi na myśl w przypadku Polkowskiego niemal samoistnie. Jak w końcu inaczej określić kolejne wydawnictwo tego pisarza – poety, który pojawił się nagle w latach osiemdziesiątych, by niedługo potem równie nagle zniknąć i powrócić dopiero wiele lat później?
Empuzy, czyli rekwizytornia grozy i zabawy Olgi Tokarczuk
Pomimo wszystkich literacko-kulturowych kontekstów czy intertekstów to przede wszystkim po prostu dobrze skrojona porcja literatury. Tak jak niegdyś na sztukę tego typu mawiano „pièce bien faite”, tak tę powieść można by określić (też z francuska, żeby zabrzmiało równie staromodnie) „roman comme il faut”. Bo, poza wszystkim, Olga Tokarczuk zafundowała nam tym razem najzwyczajniejszą, solidnie napisaną książkę popularną, wpisującą się świetnie w nurt prozy gatunkowej.
