Czytelnia / Kazimiera Iłłakowiczówna
Kazimiera Iłłakowiczówna (ur. 6 sierpnia 1892 w Wilnie, zm. 16 lutego 1983 w Poznaniu) – poetka, prozaiczka, dramaturżka i tłumaczka. Jedna z najwybitniejszych postaci życia literackiego Warszawy w dwudziestoleciu międzywojennym.
W latach 1908–1909 studiowała w Oksfordzie, a od 1910 do 1914 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim (brała wówczas udział w strajku studenckim). W latach 1915–1917 służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Od 1918 roku pracowała w MSZ, w latach 1926–1935 była sekretarką Józefa Piłsudskiego, a po jego śmierci znów pracowała w MSZ. Radczyni referatu politycznego w Gabinecie Ministra MSZ w 1938 roku. W latach 1936–1938 odbyła podróż po Europie z wykładami o Piłsudskim. W okresie międzywojennym jej utwory publikowała prasa literacka, w tym między innymi wydawana w Poznaniu „Tęcza”. W 1939 roku ewakuowała się do Rumunii, gdzie spędziła wojnę. W 1947 roku wróciła do Polski i zamieszkała w Poznaniu. Przekładała wówczas literaturę europejską (Goethe, Tołstoj) i uczyła języka angielskiego. W ostatnich latach życia, po nieudanej operacji jaskry, była ociemniała. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Twórczość:
Poezja:
- Ikarowe loty (1911)
- Trzy struny (1917)
- Śmierć Feniksa (1922)
- Rymy dziecięce (1923)
- Połów (1926)
- Obrazy imion wróżebne (1926)
- Płaczący ptak (1927)
- Z głębi serca (1928)
- Popiół i perły (1930)
- Słowik litewski (1936)
- Wiersze o Marszałku Piłsudskim 1912–1935 (1936)
- Wiersze bezlistne (1942)
- Lekkomyślne serce (1959)
- Wiersze dziecięce (1959)
- Szeptem (1966)
- Ta jedna nić. Wiersze religijne (1967)
- Liście i posągi (1968)
- Odejście w tło (1976)
Źródła internetowe:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kazimiera_I%C5%82%C5%82akowicz%C3%B3wna