Jak bąbel z dna stawku Maras

Już jako dziecko chciałem wyrwać z siebie ciemność
głębin, wniebogłosy krzycząc. Odwiedziny jasności
zaczęły się dla mnie niespodziewanie. Teraz zawsze,

kiedy ta jasność przychodzi, mętna woda jak bańkę
mydlaną wypycha mnie na powierzchnię.

Wtedy w sobie jak w soczewce skupiam błękit aż po
najdalsze jego krańce, po czym znów się rozpadam

i wsiąkam w grunt odmętu.