nie mamy początku i końca

John śpi ze mną w łóżku oddalonym fizycznie

o dziesięć tysięcy kilometrów

w nocy budzą mnie jego słowa – ciepły dotyk graficzny

porusza on lekko sen mojej córki w sąsiednim pokoju

aż drżę by nie wstała

mój sen otwiera w całej okazałości uchyla fałdę czasu

dziękując bogu że wszechświat zrobił dla nas jesienią

krótką łóżkową zakładkę gdy możemy razem

szeptać jak na kochanków przystało w ciemnościach

w dwóch różnych ciemnościach

gdy ja jeszcze a on już nie słyszymy ptaków