Pamięci Krzysztofa Kamila Baczyńskiego

Godzina W. Po raz siedemdziesiąty piąty. Krakowskie Przedmieście roi się od

ludzi. Ich twarze zasłonięte są bielą i czerwienią. Niekiedy wiatr plącze włosy a nogi

odmawiają posłuszeństwa. Lecz dłonie poruszają się równo. Jak zaprogramowane.

Mały chłopiec przesuwa rękę po powierzchni ławki Chopina w poszukiwaniu.

Jego rodzice stoją obok wymachując chorągiewkami. Oni wiedzą. Już nie

szukają. Mały chłopiec rozgląda się. Patrzy w niebo. Wpatruje się w przestrzeń

pomiędzy bielą i czerwienią. Przegania chmury. Patrzy w słońce. Nie boi się

niczego. Poza spojrzeniem rodziców.