Spieniona płachta morza

Spieniona płachta morza
ściera usta dnia. Budząc
nowy odcień objawień.

Zakarbowany w ciszy
kokon zmierzchu pożera
ostatnie pryzmy jasności.
Szybko i naprzemiennie
jak sen przeszywa nas
lotny wiatr i woda.

Dopiero dalej w progu
rześkiego horyzontu
bliskie twarze umarłych.

Tekst został zakupiony w ramach programu Tarcza dla Literatów.