To

Trudno... Kończy się... Kończy zanim się zaczęło.

Stawało się... Nie stało... A jednak minęło.

 

 

Nie było, bo nie mogło, choć może móc chciało.

I jest smutne. Jest smutne, że jest go tak mało.

 

 

Mało i coraz mniej go. I milczy się o nim

Wieloma językami. Od dłoni do dłoni

 

 

Miało sięgać i rosnąć. W jednej chwili uschło.

Jest znakiem bez znaczenia. Wypełnione pustką

 

 

Nią się żywi, choć żywić chciałoby się nami.

Lecz nas nie ma, więc... musi żywić się wierszami.