Było – nie było

kolorowe złomowiska blaszane samochodziki
zardzewiałe rowerki zegarki zwykłe puszki
napełnione symbolami dzieciństwa

ślad niewyraźny – było albo nie było – ginie
w zamieci białej niczym oko ślepego

losu wielka niewiadoma
płoną litery w książkach białe

kartki do zawijania śledzi (ale co to śledź)

kipią cmentarzyska rzeczy zwierząt ludzi
białe kartki tworzą wokół nas parawan
nie wiemy już co rośnie poza nim

w kwadracie między ściankami

nasz popiół

z nas popiół