pierwszy dzwonek

szczenięce lata

pachniały dzwonkiem

niewinność

wplatała się w namiętne spojrzenia koleżanek

 

– co z ciebie wyrośnie?

 

w skaleczonym świecie

więdnących winorośli

milczały

następstwa słów

 

teraz twarz pachnie

jeszcze ciepłym chlebem

 

gryzę łapczywie

 

wtedy głodni

wyznaczaliśmy mapy

na tablicy lądów Odysa

 

płynęliśmy po to

by smakować cuda

 

teraz

ścieramy kurz

z nowych mebli

na wysoki połysk odsetek

z banku za rogiem

tylko czas

 

budzi świat

tym samym wciąż dzwonkiem