poziomki

z szuflad dzieciństwa wyciągamy

te wszystkie swoje żale

które owijamy wokół oczu

coraz bardziej ślepi

coraz bardziej niewidomi

 

poruszamy się we mgle własnego zamknięcia

jest nam czasem zimno czasem gorąco

ale w zasadzie nijak kreśli ramy zwierciadła

a w nim dostrzegamy

wszystkie minione zdarzenia

 

wymykamy się dyskretnie

znając już swój los

który jak każdemu przyniesie na schody martwego ptaka

trofeum nasycenia

 

choć może kiedyś na śniegu

dojrzeją poziomki