prawda katedr

osaczona zewsząd brzydotą

marketami z blachy falistej

stoi smukła katedra

ostatni znak starych dobrych czasów

 

kilka drzew płytko wrośniętych

w grunt. betonowe płyty chodnika

sznury kiczu na czterech kołach

w niedzielę. suma

 

wieżowce niczym wieże Babel

kciuki kominów opuszczone

matowe neony sklepów. to za mało

by przyćmić blask monstrancji

 

katedra wrasta w ziemię

na setki metrów. głębiej

niż fundamenty szklanych banków

 

nawet gdy już zburzą katedry

to zostaną na zawsze

słupy chłodnego

przesączonego prawdą powietrza