przy ognisku

cicho szemrał 
ocieniony ostrokrzewem strumień

skrajem łąki przemknęły gronostaje
znikając w brzeźniaku

rzednący dym ogniska
kończył całopalną ofiarę

z daleka odezwał się potrzos

nić babiego lata oplotła 
niżej zwieszone cumulusy