Zasypali wąwozy w moim mieście

i wycięli sady. W pień.

Rozkopali pola pełne zbóż –

zabetonowali je...

I chyba serca ludziom

powciskanym do nor

betonowych nor,

gdzie skarleli,

tak skarleli...

„Porzuć marzenia – mówią,

pozbądź się złudzeń

bo – matka głupich – nadzieja”.

A ja

echo dzwonów po rosie

co się niesie o poranku

wciąż tam słyszę

i szelest w wietrze –

tamtych sadów...

I ich dusze widzę !

Drzew wyciętych – dusze...

Szum wody po ulewie w wąwozach

ukochanych swoich słyszę

i śmiech własny, szczęśliwy

i wszystkich co odeszli śmiech radosny, młodzieńczy

i tych co zostali, choć skarleli -

też słyszę, jak dźwięk południowego dzwonu

wciąż słyszę, słyszę...

wciąż słyszę...

Dlatego wracam.