Zasypianie

Jarosławowi Iwaszkiewiczowi

 

Sąsiad zakłada szkółkę roślin

urządza im życie

według własnego porządku

 

dojrzałe tuje, sosny, cyprysy, świerki…

okrada z ziaren

i miesza we wspólnym tyglu

wysiewa je do skrzyni

po roku będzie przesadzał

do małych doniczek

a kolejnej wiosny powierzał je ziemi

i podlewał, podlewał

rozmawiał, sycił źrenice radością

nowego pędu

 

już widzi dumne kolumny tui, cyprysów

już szumią mu wielkie świerki i sosny

już czuje ich zapachy

i cichnące śpiewy przeszłości…

 

coś jednak kręci nosem

nad głową chmury

powiewy wiatru

cień pełza po ziemi

straszy z nieba

tak przez całe życie

 

oby to nie był wyrok losu

chwyta się za głowę

oby liście drzew

zbyt szybko nie opadały

nie gniły w wilgoci

 

przyjdzie mu

ułożyć się do snu

pod ich korzeniami

na kołaczu weselnym

dać głowie spocząć

zbratać się z ptakiem

z wiatrem zagrać na fujarce

odpocznie w cieniu  tui, cyprysów,

świerków i sosen…