Nowy Napis Co Tydzień #202 / W dolinie zamarzniętej rzeki

Głęboki śnieg. W śladach twoich butów – moje.
Odtąd idziemy razem po duktach dzieciństwa
i snach kołujących nad głowami jak stadko gołębi.
I gdyby ktoś przyszedł po nas i czytał ten las jak książkę,
pewnie by nie zobaczył, że ludzi było dwoje.
Przebiegło kilka jeleni, niespiesznie przeszła kuna
i jakiś samotny człowiek zapadał się w puchu.
Podzwaniają sikorki, parują oddechy,
a drzewo – trąc o drugie – przenikliwie piszczy.
Nie wędrujemy sami. Są z nami nasze cienie.
Coraz dłuższe i bardziej mrukliwe. I kocą się zdarzenia,
wciąż na świat sprowadzając ślepe i bezbronne.