Niewielkie są nasze wiersze

Niewielkie są nasze wiersze

jakby wygłaszane zdyszanym głosem

wiecznie zabieganego człowieka

w sklepie rybnym

gdzie ryby pozbawiono najlepiej

wszelkiej symboliki i wzniosłości

lub na przystanku

między przyjazdem przepełnionego autobusu

a awanturą w przejściu

Niewielkie jak krajobrazy

oglądane z naszych okien

z ciasno ustawionych obok siebie bloków

w których nie zjawi się nigdy

kwitnąca jabłoń

ani wyzwolone z pęt morze

jak marzenia młodości ślepe i bezkresne

Niewielkie jak uprzejmość szefów

dla nielubianych podwładnych

chociażby się zapracowali na śmierć

Niewielkie jak ciasne

i standardowe mieszkania

pełne telewizji i takich samych spraw

Niewielkie jak dni zimowe

W których jednak się mieści

tyle porażek goryczy miłości i uniesień