Czytelnia / Alfred Tennyson

Sir Alfred Tennyson (ur. 6 sierpnia 1809 roku w Somersby, zm. 6 października 1892 roku w Aldworth) – największy angielski poeta postromantyzmu wiktoriańskiego, uhonorowany tytułem „poeta laureatus”.

Gdy miał kilkanaście lat wraz z dwoma starszymi braćmi pisał poezję. W późniejszym czasie opublikował z nimi wspólny tomik wierszy, które utrzymane były w stylu bajronowskim. Uczęszczał do szkoły w Louth, a następnie studiował w Trinity College. Tam też przyłączył się do tajnego stowarzyszenia refleksyjno-dyskusyjnego o nazwie Cambridge Apostles. Jest to także czas, gdy poznał swojego najlepszego przyjaciela, Arthura Henry’ego Hallama. Znajomość ta silnie oddziałała później na twórczość i życie prywatne angielskiego poety. W 1830 roku opublikował pierwszy wybór własnych poezji – Poems Chiefly Lyrical. Przyniosły one młodemu twórcy pewien rozgłos, a także zainteresowanie słynnego poety Coleridge’a, mimo iż wiersze zyskały liczne opinie krytyczne oraz miano zbyt sentymentalnych. Gdy zmarł mu ojciec, porzucił studia przed uzyskaniem dyplomu, ponieważ głowa rodziny wymogła na nim obietnicę opuszczenia college’u, w wyniku czego Alfred powrócił do rodzinnej wsi, by przez kolejnych sześć lat pomagać matce i rodzeństwu. W późniejszym czasie wydał kolejny zbiór poezji, zawierający najsłynniejszy poemat – balladę Pani z Shalott (w pierwszej wersji). Było to kolejne dzieło, które wywołało liczne krytyczne recenzje. Nieprzyjemne opinie zniechęciły twórcę do pisania na dziesięciolecie. W tym czasie przeprowadził się do Essex, gdzie stracił większość majątku, niefortunnie inwestując w produkcję rzeźb kościelnych. W 1842 roku wydał dwa tomy poezji: jeden zawierający wiersze już wcześniej publikowane, drugi z zupełnie nowymi utworami. Tym razem krytycy byli mu przychylni. Szybko zyskał uznanie i sławę. Szczyt kariery osiągnął jednak dopiero na początku lat 50. XIX wieku, kiedy to przyznano mu zaszczytną godność „poeta laureatus” (Poet Laureate) – nadwornego poety brytyjskich monarchów. Dostojność tą piastował aż do śmierci. Po śmierci Hallama, napisał elegię poświęconą zmarłemu przyjacielowi pod tytułem In Memoriam A. H. H., która uważana jest za jeden z najdoskonalszych utworów angielskiego poety. Tennyson był także obok Roberta Browninga najwybitniejszym twórcą monologów dramatycznych. Jego znane utwory z tego gatunku to Ulisses, Oenone i Święty Szymon Słupnik. Będąca admiratorką jego twórczości królowa Wiktoria nadała mu w 1884 roku (jako pierwszemu w historii poecie) tytuł szlachecki. Przyznawano mu tytuły doktora honoris causa na wielu uniwersytetach angielskich. Angielski twórca kontynuował swą działalność niemal do końca życia. W ostatnim jego okresie powstały dramaty: Queen Mary, The Cup, Harold i Becket, nie zaliczane jednak do szczególnie udanych w jego dorobku twórczym. 

Wybrana Twórczość:

• Poems, Chiefly Lyrical, 1830
• Lady Clara Vere de Vere, 1832
• Poems, 1833
• Break, Break, Break, 1842
• Poems, 1842
• The Princess; A Medley, 1847
• In Memoriam A.H.H., 1849
• Ring Out, Wild Bells, 1850
• The Eagle, 1851
• The Sister's Shame
•  Maud; A Monodrama, 1855/1856
• Idylls of the King, 1859–1885 
• Flower in the Crannied Wall, 1869
• The Window, 1871
• Harold, 1876 
• Montenegro, 1877
• The Revenge: A Ballad of the Fleet, 1878
• Becket, 1884
• Crossing the Bar, 1889
• The Foresters, 1891
• Kapiolani (pośmiertnie)
• Lady Clare

Źródła internetowe:

Alfred, Lord Tennyson | Poetry Foundation

Alfred, Lord Tennyson | English poet | Britannica

Alfred Tennyson | Wszystkie książki, wywiady, artykuły - Lubimyczytać.pl (lubimyczytac.pl)

Tennyson Alfred - Encyklopedia PWN - źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy

Chancellor's Gold Medal - Wikipedia

Alfred Tennyson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alfred, Lord Tennyson - Wikipedia