Nowy Napis Co Tydzień #177 / Sonet do przyjaciół

Włóczęga nasza – opowieść gościńca

epos o ustach posiniałych w których

– gdy słuch natężyć z szeptu przejdzie w jazgot

To motto godne filozofa śmierci:

 

sto rzek pokrętnych zmyje miejsce po nas

oczyści piasek zdławi żyzną ziemię

sto rzek pokrętnych rozrzedzi nasz ślad

tak nieistotny już w chwili stawania

 

Ale wędrówka ma żelazne prawa

i choć w tej walce jedynym sztandarem

staje się bandaż wciąż liczniejszych ran

 

choć już w nas żywych brueglowscy ślepcy

godzą pointą – jeszcze się staramy nazwać

lekarstwo na nasza utopię… to niewymowne…