Wydawnictwa / Książki finansowane przez Instytut Literatury / Wiersze lanckorońskie

„Wiersze lanckorońskie" Małgorzaty Misiewicz są jednocześnie sentencjonalne i  ulotne. Chwila zastyga w wierszu, jak w bursztynie, który mieni się różnymi odcieniami barw. Ulotność nie kojarzy się powierzchowna impresją, przeciwnie – poprzez jasny ogląd rzeczy poetka wydobywa na świat osadzoną w konkrecie refleksję o przemijaniu oraz – właśnie ulotności życia zawieszonego pomiędzy krawędziami życia i  śmierci.

Liryki Małgorzaty Misiewicz są na wskroś religijne. Doświadczenia wyższego porządku wpisują się w pejzaż Lanckorony. Poetka poszukuje literackiego wyrazu, by ukazać drogę od upadku do wzniosłości. Przechodzi przez nią pozornie lekko, chciałoby się powiedzieć, w sposób lotny – na podobieństwo motyla unoszącego się nad lanckorońskimi kwiatami. Właściwie nie dzieje się nic niezwykłego, szczególnych obserwacji nie znajdziemy: turyści piją piwo, jedzą sernik i  w tej scenerii odbywa się lot ku niebu. Jednakże sprawy ziemskie nie  tracą swego znaczenia, może tylko wobec nich zwiększa się dystans. Zatem świat poetki został zawieszony między niebem a ziemią, ale bliżej jej chyba do nieba. Albo inaczej: jeśli tłumaczyć doświadczenie ziemskie, to tylko poprzez niebo, które mówiąca hołubi, przyzywa, nosi w sobie (…)

(ze wstępu Michała Piętniewicza)

O autorze

Małgorzata Misiewicz urodziła się i  mieszka w Krakowie. Ukończyła studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki. Swoje wiersze zamieszczała w zbiorowych tomikach powstałej w Krakowie Konfraterni Poetów, do której należy od czasu jej założenia. Tłumaczono je niekiedy m.in. na język litewski, węgierski, słowacki, angielski. Jej wiersze w tłumaczeniu prof. Reginy Grol włączone były także do dwujęzycznego wydania antologii polskiej współczesnej poezji kobiecej pt. Ambers Aglow, opublikowanej przez State Empire College University of New York w roku 1996. Prozą ukazały się teksty artykułów wstępnych, a także innych artykułów, w czasopiśmie „Dla Nas”, w którym pracowała jako redaktor naczelna w latach 1992–2008. Od 21 lat jest na Drodze Neokatechumenalnej z I Wspólnotą Franciszkańską w Krakowie. Ważni są dla niej wszyscy ludzie. Autorka Programu „Jestem”, przez kilka lat prowadziła spotkania poetyckie i  rozmowy istotne w Klubie Kultury Wola w Krakowie. Stara się pisać zgodnie z ideą wyrażoną w jednym z wierszy:

„jest

to co za chwilę uda mi się nazwać w rytmie

chociaż zasadą tego

jest nienazwanie

szukanie nazwy

to już znaczy jest...”

Opublikowała 15 tomików wierszy. Od 2015 roku należy do krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.