Czytelnia / Adolf Rudnicki

Adolf Rudnicki (ur. 22 stycznia 1909 roku w Żabnie koło Tarnowa, zm. 14 listopada 1990 roku w Warszawie) – polski pisarz prozaik i eseista pochodzenia żydowskiego.

Urodził się jako Aron Hirschhorn. Pochodził z chasydzkiej rodziny żydowskiej. Dzieciństwo i młodość spędził w Tarnowie. Przed rozpoczęciem II wojny światowej ukończył warszawską szkołę handlową, a następnie został urzędnikiem bankowym. Debiutował jako prozaik na łamach dziennika „Kurier Poranny”, w którym wydrukowano jego nowelę Śmierć operatora (1930). Ze wspomnianą gazetą współpracował do 1934 roku, publikując między innymi reportaże z życia małomiasteczkowych Żydów, w tym Wizytę w Górze (1933). Pisał także opowiadania i powieści, których fragmenty ukazywały się w czasopismach: „Na szerokim świecie”, „Gazeta Polska”, „Kurier Literacko-Naukowy”, „Wiadomości Literackie”, „Czas”, „Miesięcznik Literatury i Sztuki”. Jego pierwsza powieść natomiast nosi nazwę Szczury (1932). Rudnicki należał do grona założycieli grupy literackiej „Przedmieście”, w której znaleźli się między innymi Zofia Nałkowska oraz Bruno Schulz. Został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (1933). W czasie II wojny światowej schronił się we Lwowie, gdzie był członkiem Narodowego Komitetu Żydowskiego. Wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy (1940). Ponadto brał udział w powstaniu warszawskim jako ochotnik Armii Krajowej. Następnie przeniósł się do Lublina, a potem do Łodzi. Przynależał do Polskiej Partii Robotniczej. Pracował w zespole redakcyjnym „Kuźnicy” (1945–1949). Na łamach tegoż tygodnika opublikował wiele pierwodruków swoich utworów. Rudnicki współpracował również z „Odrodzeniem” (1945–1947), „Opinią” (1947–1948) oraz „Trybuną Robotniczą” (1947–1949). W 1950 roku Rudnicki powrócił do stolicy. Współpracował z czasopismem „Świat” (1952–1968), gdzie opublikował słynny cykl o charakterze dziennika łączącego różne gatunki literackie Niebieskie kartki. Publikował też na przykład w „Nowej Kulturze" i „Przekroju". Stał się jednym z sygnatariuszy Listu 34 – listu pisarzy i uczonych w obronie wolności słowa (1964). Przebywał we Francji przez sześć lat (1971–1977). Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie. Publikował szkice literackie, a także artykuły do „Twórczości” czy „Tygodnika Powszechnego”. Twórczość Rudnickiego określana jest mianem lirycznego naturalizmu, łączy bowiem elementy fikcji literackiej, reportażu i pamiętnikarskiego zapisu osobistych wyznań, w dodatku oscyluje pomiędzy prozą psychologiczną, a autobiograficznym dokumentem środowiskowym. Odznaczony między innymi: Złotym Krzyżem Zasługi (1946) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956).

Twórczość:

Proza:

• Szczury, 1932
• Żołnierze, 1933
• Niekochana, 1937
• Lato, 1938
• Doświadczenia, 1939 (wydane łącznie z Żołnierzami jako Profile i drobiazgi żołnierskie, 1946)
• Szekspir, 1948
• Pałeczka, czyli Każdemu to na czym mu mniej zależy, 1950
• Żywe i martwe morze, 1952
• Ślepe lustro tych lat cykl Niebieskie kartki, 1956
• Prześwity cykl Niebieskie kartki, 1957
• Narzeczony Beaty cykl Niebieskie kartki, 1960
• Obraz z kotem i psem cykl Niebieskie kartki, 1960
• Kupiec łódzki cykl Niebieskie kartki, 1963
• Pył miłosny cykl Niebieskie kartki, 1964
• Wspólne zdjęcie cykl Niebieskie kartki, 1967
• Teksty małe i mniejsze, 1971
• Rogaty warszawiak, 1981 (refleksje wokół wspomnień o Antonim Słonimskim)
• Sto lat temu umarł Dostojewski, 1984
• Krakowskie Przedmieście pełne deserów – wspomnienia, 1986
• Teatr zawsze grany, 1987 (refleksje wokół wspomnień o Idzie Kamińskiej) 
• Wybór opowiadań, Wrocław 2009

Źródła internetowe:

Adolf Rudnicki | Wszystkie książki, wywiady, artykuły | Lubimyczytać.pl (lubimyczytac.pl)

Adolf Rudnicki - Życie i twórczość | Artysta | Culture.pl

Adolf Rudnicki – Wikipedia, wolna encyklopedia