Czytelnia / Artur Sandauer

Artur Sandauer (ur. 14 grudnia 1913 w Samborze, zm. 15 lipca 1989 w Warszawie) – polski krytyk literacki pochodzenia żydowskiego, eseista, tłumacz, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Po ukończeniu studiów w zakresie filologii klasycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, w latach 1939–1941 uczył w Samborze. Tam został uwięziony w getcie, z którego uciekł w 1943 roku z matką i siostrą, a następnie się ukrywał. W latach 1944–1945 był żołnierzem LWP korespondentem wojennym Dziennika „Pancerni”, zdemobilizowanym w stopniu podporucznika. W latach 1946–1948 przebywał w Paryżu. W latach 1948–1949 pracował w redakcji tygodnika „Odrodzenie” w Warszawie. Od 1974 r. profesor literatury polskiej na Uniwersytecie Warszawskim.

Sandauer bronił twórczości Witolda Gombrowicza w Polsce w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, walczył również o pamięć i uznanie dzieła Brunona Schulza. W

Twórczość:

• Utwory prozatorskie: Śmierć liberała (1949),
• Poeci trzech pokoleń (1955),
• Moje odchylenia (mętniackie, kosmopolityczne, formalistyczne) (1956),
• O jedności treści i formy (1952–1953, opublikowany w 1957).
• Zapiski z martwego miasta. Autobiografie i parabiografie (1963).
• Samobójstwo Mitrydatesa (1968),
• Liryka i logika (1969),
• Matecznik literacki (1972),
• Studia biblijne Bóg, Szatan, Mesjasz i...? (1977).
• Zebrane pisma krytyczne (tom 1–3, 1981),
• O sytuacji pisarza polskiego pochodzenia żydowskiego w XX wieku (1982),
• Pisma zebrane (tom 1–4, 1985).
• Byłem… (1991)

Źródła internetowe:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Artur_Sandauer

https://culture.pl/pl/tworca/artur-sandauer