Czytelnia / Georges Perec

Georges Perec (ur. 7 marca 1936 w Paryżu, zm. 3 marca 1982Ivry-sur-Seine) – francuski eseista, pisarz i filmowiec eksperymentalny, zaliczany do grona najważniejszych współczesnych twórców. Członek grupy literackiej OuLiPo.

Perec zaczynał jako eseista i recenzent we francuskiej prasie literackiej. Publikował już podczas studiów historycznych i socjologicznych na Uniwersytecie Paryskim. W latach 1958–1959 służył w wojsku jako spadochroniarz, następnie ożenił się z Paulette Petras. Spędzili rok w Safakis (Tunezja), gdzie Paulette pracowała jako nauczycielka. Te wydarzenia stanowiły inspirację do napisania przez Pereca powieści Rzeczy (1965). W 1961 roku Perec rozpoczął pracę w bibliotece w Laboratorium Badań Neurofizjologicznych i dołączył do Szpitala Saint-Antoine jako archiwista, było to nisko opłacane stanowisko, które zachował aż do 1978 roku. Duży wpływ na twórczość literacką Pereca miała grupa OuLiPo, do której dołączył w 1967 roku. Wtedy też poznał Raymonda Queneau, założyciela grupy. Perec dedykował mu swoją książkę Życie instrukcja obsługi (Queneau zmarł, zanim została opublikowana).

Perec zajmował się również przemysłem filmowym. Swój pierwszy film Człowiek, który śpi nakręcił na podstawie napisanej przez siebie powieści o tym samym tytule. Film został nagrodzony Prix Jean Vigo w 1974 roku.

Powieść Życie instrukcja obsługi przyniosła Perecowi spory sukces nie tylko literacki, ale i finansowy, co umożliwiło mu tworzenie w pełnym wymiarze czasowym. W 1981 roku, podczas pobytu w Australii, pracował nad niedokończoną powieścią 53 dni. Wkrótce po powrocie z Australii, jego stan zdrowia pogorszył się. Perec był nałogowym palaczem ze zdiagnozowanym rakiem płuc. Rok później zmarł. Jego prochy znajdują się w kolumbarium na cmentarzu Père Lachaise.

Wybrana twórczość:

  • Rzeczy (Les Choses. Une histoire des années soixante, 1965)
  • Człowiek, który śpi (Un Homme qui dort, 1967)
  • O sztuce oraz sposobach usidlenia kierownika działu w celu upomnienia się o podwyżkę (L’art et la manière d’aborder son chef de service pour lui demander une augmentation, 1968)
  • La Disparition (1969)
  • W albo wspomnienie z dzieciństwa (W ou le souvenir d’enfance, 1975)
  • Pamiętam że (Je me souviens, 1978)
  • Życie instrukcja obsługi (La Vie mode d’emploi, 1978)
  • Gabinet kolekcjonera (Un Cabinet d’amateur, 1979)
  • Teatr I (Théâtre I, 1981)
  • Kondotier (Le Condottière, pierwsza powieść, ukończona w 1960 roku i wydana 30 lat po śmierci autora)

Źródła internetowe:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Georges_Perec

https://lubimyczytac.pl/autor/22711/georges-perec

http://www.lokatormedia.pl/georges-perec/

Czytaj więcejzwiń
Loading...