Czytelnia / Janusz Szpotański

Janusz Szpotański, pseud. Władysław Gnomacki, Aleksander Oniegow (ur. 1929 w Warszawie, zm. 2001 w Warszawie) – przez przyjaciół nazywany Szpotem (od niem. Spott - szyderstwo, kpina). Polski poeta, satyryk, krytyk i teoretyk literatury, tłumacz, szachista z tytułem mistrza krajowego, trzykrotny mistrz Warszawy, drużynowy mistrz Polski z 1959 roku. Autor prześmiewczych poematów komicznych, w których szydził z rządzących w PRL prominentnych działaczy PZPR.

W 1951 został wyrzucony z powodów politycznych ze studiów na Uniwersytecie Warszawskim. W 1964 napisał sztukę Cisi i gęgacze, czyli bal u prezydenta – utwór będący pamfletem przeciwko rządom Władysława Gomułki. W styczniu 1967 został aresztowany i w 1968 skazany na trzy lata więzienia „za rozpowszechnianie informacji szkodliwych dla interesów państwa”. W czasie wydarzeń marca 1968 stał się ulubionym celem niewybrednych ataków I sekretarza KC PZPR W. Gomułki.

Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Twórczość:

• Cisi i gęgacze czyli bal u prezydenta, 1964
• Targowica czyli opera Gnoma, 1966
• Ballada o cudzie na Woli. W Warszawie na Woli ukazał się duch Bieruta i sprzedawał kiełbasę po 26 zł za kilo, 1966
• Lament Wysokiego Dygnitarza, 1966
• Ballada o Łupaszce, 1968
• Rozmowa z Kartoflami, 1968
• Gnomiada, 1976
• Caryca i zwierciadło, 1974
• Towarzysz Szmaciak, 1977
• Szmaciak w mundurze, czyli Wojna pcimska, 1983
• Sen towarzysza Szmaciaka, 1984
• Bania w Paryżu (niedokończony), 1974-1979

Źródła internetowe:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz_Szpota%C5%84ski