Czytelnia / Jean Racine

Urodził się w 1639 roku w La Ferté-Milon, zmarł 1699 roku w Paryżu. Francuski poeta i dramatopisarz. Jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu, zaliczany do trójki wielkich francuskich dramatopisarzy XVII wieku (obok Moliera i Corneille’a). Członek Akademii Francuskiej.

Racine pobierał nauki w Port-Royal, szkole jansenistów, i pod wpływem ich doktryny pozostawał z przerwami przez całe życie. Planował początkowo karierę duchowną, lecz bez sukcesu. Zdecydował się więc poświęcić twórczości literackiej. W 1660 roku zwrócił na siebie uwagę Ludwika XIV odą La nymphe de la Seine napisaną z okazji królewskiego ślubu. Jego sztuki wystawiane były początkowo przez trupę Moliera, lecz wkrótce Racine związał się z teatrem Hôtel de Bourgogne. Dzięki poparciu królewskiemu, zrobił na dworze szybką karierę (jako królewski dworzanin oraz oficjalny historiograf).

Jest autorem tragedii opartych na motywach klasycznych (mitologicznych i historycznych): Andromacha (1667), Fedra (1677), Ifigenia (1674), Tebaida (1664), Berenika (1670), Brytanik (1669); biblijnych: Estera (1689), Atalia (1691) oraz satyrycznej komedii Pieniacze (1668).

Uznawany za jednego z największych tragików wszech czasów. Jego sztuki, przeniknięte pesymizmem, zawierają wnikliwą analizę ludzkich namiętności.

Źródła internetowe:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jean_Baptiste_Racine

https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Racine-Jean-Baptiste;3965185.html