Anna Mochalska pisze wiersz o poecie, który pisze wiersz o chłodzie

pytali mnie po wielokroć, gdzie lęgnie się smutek,
jakby za pierwszym razem nie słyszeli odpowiedzi:
obojętnie gdzie, wszędzie, ale zawsze w niskiej temperaturze.

unikali podróży jak lodu, bali się chłodu
wpełzającego powoli do wnętrza przez skórę.
mówili, że ich jest za cienka, nieszczelna,
a moja trwała i sucha jak pergamin.

teraz mówią o mnie szeptem, tylko w cieple:
ten, który na pewno zamarzł, choć nie znaleźli ciała.
a ja nadal w bieli skuwam smutek jak lód.
powoli przymarzają do mnie samotność i spokój.