Bezdenna niebieskość

Za rogiem ostatniej sekundy
plantacje ducha
pędy rwące ku niebu

w wieczność

zbłąkany podmuch inspiracji
wysiłek podświadomości
i olśnienie  –
epifaniczne iluminacje
nad niewyczerpalnym źródłem życia
wnikają w krainę
nieziszczalnego spokoju

fuga w szczelinie życie-śmierć
łączy szept z ciszą

jednak w bezwietrznej wieczności
radość ułudą
chirurgicznym pojmowaniem ducha
w czarnym prześcieradle

taka twoja
piękna samotność