Bezdrożem przemokniętego lasu

Oglądamy niebo – dzisiaj jest spokojne, wolne
od warkotu żołądka, plwocin i hałasów. Jasność
przemyca się przez korony drzew do przymkniętych powiek;
naiwny to obraz sielanki, wygrzebany

 

spod powiek poległych. Kiedyś chowano tu
pestki, z których wyrosły białe plamy dla potomnych.

 

Dzień był rześki, a raczej rzeźniczy; wiele było do
zrobienia, jak to na wsi (bo kto sieje, ten zbiera).

 

W tym miejscu posiadłość jest żyzna. Dotykam wzgórków
ciepłych od jesiennego słońca. Oddychają, ale wiśnie
są cierpkie od osocza wyssanego z ziemi.