Naprawdę trudniej jest połykać niż kochać

Naprawdę trudniej jest połykać niż kochać. Noc
jak kostka lodu – nie do utrzymania w ustach – żarliwie
rozjaśnia nieboskłon. Skłaniam się do połknięcia świata.

 

Mroczenie wysysa biel małych pigułek, które
nie rozpuszczają się jak lód, ale tak samo bolą.

 

Coraz bardziej obwiniam siebie za niejasność i wąski przełyk;
noc jak rozgrzana blacha czerwienieje o wschodzie, kiedy
trzeba tamować pamięć. Mówisz – daj sobie spokój i milkniesz
jak żaby z nastaniem zimy.