Brzemię białego człowieka
Rudyard Kipling
(The White Man’s Burden)
Ponieście brzemię białego człowieka,
Ślijcie kwiat swoich młodzieńców,
Nakażcie synom iść precz na wygnanie,
Niech świadczą na rzecz waszych jeńców!
Niech służą, gnąc karki, w mozole i trudzie,
Tym trwożnym i dzikim plemionom,
Tym zniewolonym, niechętnym wam ludziom –
Pół dzieciom, a pół demonom!
Ponieście brzemię białego człowieka,
W cierpliwość się uzbrójcie,
Maskujcie wszelkie przejawy paniki
I pychy popisy hamujcie.
Prostym, żołnierskim językiem
Wbijajcie im do głów po stokroć,
Że nie za własnym mają gonić zyskiem,
Na celu nie swoje mieć dobro.
Ponieście brzemię białego człowieka
Wśród wojen morderczych o pokój –
Nasyćcie wreszcie jadłem gębę Głodu,
Wygaście ogniska chorób.
A gdy będziecie blisko, coraz bliżej,
Spełnienia ich pragnień i życzeń,
Patrzcie, jak gnuśni, szaleni poganie
Nadzieje obrócą wam w niwecz.
Ponieście brzemię białego człowieka –
Nie w blichtrze królewskości,
Lecz w znoju chłopów, trudzie posługaczy –
W zwyczajnej codzienności.
Te porty przed wami zawarte,
Te drogi, co wam się oparły,
Przykrójcie na kształt swoich żywych,
Naznaczcie ciałami swych zmarłych.
Ponieście brzemię białego człowieka –
Wnet zwykłą nagrodę zgarniecie:
Pretensje i skargi tych uszczęśliwionych,
Nienawiść tych, których strzeżecie.
Krzyk tych, co udało się zwabić
(Jak wolno!) do światła strony:
„Czemuż nas chcecie pozbawić
Ciemności tak hołubionych?”.
Ponieście brzemię białego człowieka!
Nie ważcie się ulec małości,
A gdy wam będzie znużenie doskwierać,
Nie kryjcie go hasłem wolności!
Z tego, co po was zostanie, panowie,
Z szeptów czy krzyków waszych obcych słów,
Ten lud posępny a cichy się dowie,
Cóżeście warci wy oraz wasz Bóg.
Ponieście brzemię białego człowieka –
Zakończcie dni dziecinady,
Czas wyrzec się tanich laurów
I łatwo zdobytej chwały.
Po latach bez krztyny wdzięczności
Dziś będą rozliczać was z męstwa
Zbrojni w kosztowną swą mądrość
Srodzy parowie Królestwa.
