cyfry

proste
okrągłe

 

strażniczki
rubryk
sprawozdań
policzonych rzeczy

 

zera nie mają twarzy
wykrzywionych bólem
jedynki nie załamują rąk
nie konają, nie krwawią
nie wydają trupiego zapachu

 

ustawiają się w długich rzędach
z wymaganą precyzją

 

liczby nie-policzalnych nieszczęść
ciągi nieskończonych tragedii

 

zamęczone
przysypane gruzem
wyciągnięte z błota

 

cyfry – matematycznie milczące

 

a przecież śmierć jak narodziny
winna być pojedyncza

 

kiedy rozkładam ją na miliony
nie umiem odczuć

 

umiem tylko milczeć
w nieskończoność

 

chyląc głowę
razem z pochyloną
dwójką