EfeDycea znika z pola rodzenia i czeka na odwilż, którą zwiastować może ruch odjęcia jeden od zera (rzecz wynika z procesu ciśnienia tego, co pominięte)

Fragment cyklu Pieśń płytsza. wstęp do teorii uprawiania ciała (paść w zegarku słowa bez uszkodzeń błony)   

odwrót od rytmu: rym imituje wodę; a mowę? porozmawiajmy o gardle, zróbmy coś,
co jest denne. cukier wsypuję przez odbyt, nogami język nakrywam – porozmawiajmy
bez głosu, bez wiary w bezczelność bez_wstydu. mam jedną maskę do znaczeń, wielu:

animacja płotu – rozwarcie bruku – anielski pomruk. po_jedynki smaku – pałki z kijem
składanym ze smaku twarzy i wreszcie sens senności seniora. wszystkie kobiety rodzą,
kobiety rodzą wszystko, wszystko rodzi kobiety (w rodzaju męskim, w rodzaju rodnym,

w zalatującym pewnością granic pozorów przenośni). a komu odwrócić wykładnię?
gęstnieje. pytanie, w trakcie powtarzania porodów, wyzwala z piersi sadzę, zatem po_
trzeba niezupełnie sprawnego ksera i knebli, i straży (by przetrwać jedyną wodę spod_

ziemia). najpierw było pełno tlenu. następnie nie było czaszki. nieracjonalny fragment
powieki, po_wieki, powiem to drobno: p jak władza, w jak piwnica. reszta to tumult, (to)
(ja) chcę być mordercą cząstki patyka. (ty) jesteś impetem śladów w powietrzu, jest tlen?

kwadrat jest konsekwencją oddechu, w trakcie wytchnienia: czaszka się sobie wymyka
i wypełnia kolejno wszystkie drogi suszy. kim jesteś, skoro nie będziesz? trutką ognia
czy tkanką wody? nie do końca sączysz się, wsysasz i tańczysz. mówię ku tobie: wstańmy!

i naucz do końca, i pokaż, jak można prześladować umarłych bez jednego słowa. obroty?
od dołu ku górze – trzy, od góry w dół – dwa, zatem niesymetrycznie w stosunku do jeden.
(wiersz o jeden mógłby się składać z samych rzeczowników, wyciskanych obręczą gardła)