Grunwald i Indianie 

Pamiętny cel podróży u początków lata. Kamienica 
z czerwonej cegły, ze sklepem na rogu. Chłód spiżarni 
o wąskim oknie – gotyk stosowany. Ocieniona ulica 
poniemiecki kościół, w którym po latach w ślubnej sukni 
przejdzie Anna Jantar. Kiedyś… bo teraz  
modli się tam babcia Karolina.

 

Na śniadanie – kajzerki cesarza Wilusia, jak poufale 
bez szyderstwa, mówił o nim dziadek. Sam poddany i żołnierz 
Franciszka Józefa dzielnie bił się przed laty o Górną Adygę: 
kampania włoska, południowy Tyrol. Tam stracił zdrowie 
wiarę w cesarzy nadwątlił… 

 

Stanę po latach na brzegu tej rzeki, ale dziś wolę jeszcze 
żołnierzy z ołowiu: Indian w barwach wojennych, tropicieli 
śladów. Pięknych jeźdźców z małego sklepiku w sąsiedztwie, 
kiedy u progu lata mocno pachną lipy i ostro dzwoni 
tramwaj na zakręcie... 

                                   Pamiętny cel podróży: z Dworca Zachodniego 
do dziadków, których ze Lwowa na poznański Łazarz tuż po wojnie 
przeniosła brudna łapa Jałty. I już tam na Górczynie pochowali córkę. 
Ciocia Marysia, siostra ojca, po mężu Żyromska wyszła z Auschwitz. 
Niestety z rozległą gruźlicą. W czterdziestym siódmym nie przetrwała 
ataku prosówki. 

                            A trzy miesiące później ja się urodziłem. 

 

Wonne lipy i żołnierzyki… Obrazy z dzieciństwa 
napłynęły gwałtownie, gdy szło na przedwieczerz. Dziś  
życie dość przewrotnie rozkłada akcenty. Ciężka lipowa 
skrzynia. Ornament z ołowiu. Wojska w zasadzie nie ma. 
I miasto wciąż inne. Dom jednak trwa.

                                                               Naprzeciw stoi  
kamienica. Dostatnia, z jasnej cegły wzniesiona na gruzach.  
Drzewa wrastają w ziemię, nie dając się wichrom 
innych wojen… Znienacka tylko wrzaśnie wrona
jakby chciała wyśpiewać ten motyw z przeszłości, 
że śmierć i miłość w finale rzeczy znajdą się 
na pewno. Choćby po latach w stolicy 
trzeciego zaboru.