Jeszcze mniej

Kiedy już cię nie będzie, kiedy umrzesz, ciało,

Wtedy poznasz dopiero ile cię zostało.

 

 

Gdybyś nawet widziało, nie zobaczysz wiele.

Zostanie, co nie spłonie, czego młyn nie zmiele.

 

 

Takie coś. I nic więcej. Bo co zostać miało,

Zostało oddzielone. Płacz nad sobą, ciało!

 

 

Płacz, chociaż łzy twe suche, szarym prochem szlochaj!

Nie kochał cię nikt wcześniej i dziś nie pokocha.

 

 

Zapomnij. Nie proś. Nie żebrz. Choć tyle godności

Miej, co ten popiół, w sobie, co te kruche kości.

 

 

Zapomnij czymś jest teraz. Nie myśl czym się staniesz.

Tak niewiele jest ciebie. Jeszcze mniej zostanie.