kamienica

na pierwszym piętrze rozlało się mleko  
na drugim nieprzydatna profesorka zasnęła 
w poskręcanych objęciach bólu 
na półpiętrze kałuża 
moczu odbija spękane niebo 

 

tylko brama zachwyca 
otwarciem na świat 
finezją rzemiosła 
rude światło przepuszcza koty 
prześlizgując się po futrze

 

szkoda starych ścian  
znikających przejrzystych ludzi 
uczuć wrosłych w tynki 
malowniczą pleśnią 

 

wytarte stopnie liczą kroki  
szepczą do gwiazd