Korelacje względem drugiego

Mówisz, że mogłoby minąć nas wszystko.
Całe to szczęście zwane życiem,
gdy wykluwamy się ze skorupek szeptów.

My, dezerterzy światła, kradnący dla siebie
ciemność. Zrodzeni z niecierpliwych palców,
ze spadających gwiazd i wzruszeń.

Tu jestem i obok śpię.

Czasem myślę o Bogu, a czasem zapominam,
że wielki melon ziemi strawi nas kiedyś
w swoim wnętrzu.

Ułóżmy się cicho z trawą.
W jej soczystym łonie nasze głowy
przyzwyczają się do takich myśli.

Albo nie! – Rozkołyszmy wieczorne
drzewa! Zróbmy to, zanim wiatr
wyrwie je z uśpienia
i nakarmi liście szaleństwem burzy.

Jakby chmury do nas szły z północy
i łamały plombę znaczeń...