Wypuszczam na wolność ptaki

Radio trzeszczy od samego rana.
Mrużysz oczy, krzywisz usta,
jakby nawiało piasku z północy.

Rozgarniam patykiem błękit.
Pukam w niebo, szukam ptaków
i ponaddźwiękowych samolotów.
Inni w tym czasie pukają się w czoło.

Pełno u nas niedowiarków, mamo.

Rzeka myje koryto przed wiosną.
Wpuszcza leszcze i drobne okonie.
Teraz w nurcie będzie ich dom.

Tylko patrzeć, jak przylecą bociany;
miną pola, osiądą na bagnach.

Jeśli coś się wykreśla z pamięci,
to się do tego nie wraca – mówiłaś.
A ja wracam co rok, mamo.

Do miejsc, które nie są
już nasze.