Magister Siudut bawi się dewizką 

Plaster późnojesiennego słońca na ścianie 
niewielkiej sali ćwiczeń na trzecim piętrze
przyciszone głosy. 

 

Magister Andrzej Siudut z kieszeni kamizelki 
wyciąga zegarek z dewizką. Sprawdza 
punktualność. 

 

– Proszę panów – do czterech studentów 
budownictwa lądowego zwraca się w sposób 
właściwy dla tajnego radcy austriackiego dworu. 

 

Flegmatyczny ton, nieco chrapliwa wymowa 
lekko przeciągane sylaby – jesienią 1967 roku 
w Krakowie mają jeszcze pełne uzasadnienie. 

 

Czterech politechników ćwiczy wymowę trudnych 
samogłosek – długie, krótkie, pochylone... 

 

Magister Siudut bawi się zegarkiem. W zacisznej 
salce Paderevianum wolno płynie czas. Ale już wkrótce 
wiosną przyszłego roku historia znacznie przyśpieszy. 

 

Prywatne lekcje szwedzkiego – jako burżuazyjne 
fanaberie lub bezkrytyczny podziw dla Zachodu – 
staną się podejrzane. 

 

Zakazany owoc szwedzkich słówek kusi przyszłych 
inżynierów, zachęca do wysiłku. Ale magister Siudut 
woli być przezorny i rezygnuje z dalszych korepetycji. 
Szwecja i jej pejzaże na kilka lat odpływają 
w niebyt. Dopiero później za sprawą Leny Lindgren 
Inger i Janusza, Małgorzaty i Synnöve, rodziny 
Ahlmarków – dawne królestwo Sweów stanie się 
dla mnie najbliższą zagranicą. 
                                                  Taką krainą 

z baśni, która ogniskuje tęsknoty, ambitnie rozpościera  
horyzont marzeń, ale pozwala też mówić o spełnionej 
utopii, z wielostronnym doświadczeniem Sztokholmu 
tchnieniem ascetycznej przyrody, mistyką jeziora Runn. 

 

Spis rozmarzeń z natury bywa niekompletny… 
Ale od tamtej zaprzeszłej jesieni w Paderevianum 
moje pierwsze zdanie po szwedzku już na zawsze 
będzie brzmieć:               
                          Väckarklockan ringer klockan sju 
på morgonen; det är tidigt, men jag måste stiga upp 
för att inte komma för sent till arbetet.