Niżyński. Ostatni taniec

są pozbawione ciężaru

drobiny pyłu w powietrzu

 

ludzkie ciało

w czarnej pustce

to przedłużenie smugi

światła

 

człowiek na krzyżu

milczy

 

lewa stopa odrywa się

od podłoża

i kąpie

w tym co świetliste

 

są pozbawione głosu

drobiny pyłu w powietrzu

 

bóg zamieszkuje

w śmierci ale żyje

ciało

 

włókna mięśni

żyły nabrzmiałe

ścięgna skóra

napięta cielista

tańczą

 

jakby były wirem meteorów

krwawym ogonem komety

 

tak boli dusza

 

wojna jest w nas

wojna wychodzi z brzucha

w trzewiach ma pomieszkanie

 

ciało

zrywa się

do skoku

i na jedno uderzenie serca

zawisa

w powietrzu

 

biją w nie pociski pyłu

 

Suvretta-Haus, Sankt Moritz, 19 stycznia 1919 r.