Człowiek trwa w formach duchowości wytworzonych przez siebie, a odwołujących się do tego, co niewidzialne, a mimo to znajduje odzew we wrażliwości, w emocjach, pamięci, sumieniu, wyobraźni, działaniach, języku konkretnych osób. Twórcza odpowiedź na to, co duchowe, jest zdolnością wynikającą wprost z człowieczeństwa, a jednocześnie to ono sprawia, że stajemy się ludźmi, istotami zdolnymi do kierowania się uczuciami i wartościami, do pamiętania i myślenia. Każdy wytwór człowieka jest wyrazem duchowości i jej formą. Wiersz jest szczególnym rodzajem aktywności duchowej. Rozgrywa się ona zawsze w wymiarze jednostkowym po stronie twórcy, jak również odbiorcy, wręcz domaga się od niego współuczestnictwa na wyjątkową skalę. Dlatego wprzęganie poezji w działania wykluczające podmiotowość i osobisty wysiłek wewnętrzny prowadzi do jej eliminacji. Wiersz jest tekstem do rozpoznawania, a nie przekazem, w którym zawiera się „gotowa” treść, czyli taka, która daje się zamienić w jednoznaczną notatkę, jakąś receptę na coś, ilustrację czegoś.
Cały esej w pliku pdf.
Tekst pochodzi z: Konstelacja Topoi. O rzeczach najważniejszych. Wybór tekstów krytycznych, wstęp i redakcja Adrian Gleń, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Biblioteka „Toposu”, Sopot 2018.
