Sutra edynburska

Błogosławieństwa, tysiące błogosławieństw,
bo się przyśniło, że zrobiłem leczo
i zaprzeczenia poszły w zapomnienie.

Skądś wiem, że śmierdzę jak inni tutaj
i kasy w portfelu mam tyle, co oni.
Też jem raz dziennie i znikam, podsłuchując.

 

Zaraz zatuszuję to, co mówiłem wcześniej:
ja – sztych, ja – zarys, ten, co słucha rozmów
przy stolikach i, ho ho, nawet je rozumie.

Zaraz zniknę, by się mój oddech nie spotkał
z twoim drżeniem, a na razie, to oczywiste,
błogosławieństwa, tysiące błogosławieństw,

czas, który jest za, i czas, który jest przeciw.

 

1993–2020

Wiersz pochodzi z najnowszego tomu Sztuka bycia niepotrzebnym.