Wiersz z ręki

Nie świt – nie mrok
          i czyjaś ręka
jak myśl jasna
Powolna ale silna

Nic
że jeszcze palce jak Adamowe
z lepkiej gliny i mułu
ciężkie kości
bo już rymują się
promienne ścięgna
Biegną linie bruzdy
kwitną paznokcie i opuszki
Piórka dotyku podnoszą
lotki gestów
jakby szukały drugiej ręki
i umawiały się
i chciały iść do ludzi