wiosenne wypalanie traw

na jednym metrze świata sto pięćdziesiąt śmierci
pisków, chrzęstów, tupotów malusieńkich nóżek
stopionych pancerzyków i zwęglonych ciałek
norek, schowków, legowisk uwędzonych w dymie

 

świat się skończył, spopielił
wszystkie piętra łąki, zanurzone w duszącej osmalonej ciszy
sterczą suche badyle, sczerniałe ze zgrozy 
jak drabiny do nieba z nagła rozstawione