wołanie VI

                        Dni pękają jak puste ziarna,
                        Jeżeli się marzyło, trzeba umieć znosić ból.

                                                Kupiec krakowski

w pogodny wieczór na wsi – miałaś w takie być
zgrzebne dzwonienie 
od progu do ściany
od ściany do mnie
ode mnie do ciebie
żale
łzy matki która jeszcze pieści i karmi
opasana dwutygodniową tęsknotą
bogatsza o ciepło rąk
otwarcia oczu grymasy ust
popłakuje cichutko w żalu na pół
a pół w śpiewie