Żywa woda

Dorożkarz popędza konia grubszym końcem bata. Walizki 
unieruchomione kolanami. Czołgamy się przez rondo. Nieruchomy wir, 
którego poszarpane krawędzie obsiano gruzem i zwojami kabli. 
Plastikowa butelka jest zawsze w połowie pełna żwiru.

Plaster na palcu sczerniał od uścisków dłoni, monet i składania
podpisów na kolejnych formularzach, w kolejnych recepcjach, 
gdzie i tak z błędem przeczytają nasze nazwisko. „Proszę się nie afiszować” – 
przestrzega rezydent, mając na myśli co? Bladą skórę, blond włosy, 
wodę wnoszoną do hotelu?

Cudów nie ma, proszę państwa. Jesteście świadectwem kolonializmu. 
Na granicy zrewidują was pod kątem motywów akwatycznych.