Contrapunctus 8

Góra jest ogromna; stworzona z wchodzenia.
Dróg do szczytu strzegą zapętlone słowa
i niemota skały. Łatwiej iść tam razem;
poprzez smak i dotyk, które są jak schody,

można wejść na kręte ścieżki niepokoju,
poczuć zapach pleśni ze wspólnego łoża.
Na zdobytej górze stoi się osobno.
Już spływają w przepaść miękkie części drogi,

śliska grań przecina wspólne tajemnice.
Słońce zaszło szronem; pora szybko schodzić,
ale cień jak kamień ugrzązł już w konturach.

Może usiąść, zostać, mocno przywrzeć do niej?
Zgasnąć jak pochodnia w pełnej zgodzie z wodą?
Do snów wróci kolor. Resztę spłuczą deszcze.