I kiedy poznałem imiona ludzi

I kiedy poznałem imiona ludzi
trudnym stało się
nagłe zwrócenie twarzy ku słońcu.

Zapytałem:
– Umyjesz mnie w odpowiednim czasie?
tak od niechcenia
jak prosi się o łyżeczkę cukru.

Rozpłakała się nakazując
abym tak więcej nie mówił.

Rozpaczliwie szukałem Susan
i oto leży obok mnie
naga i piękna
z głową na poduszce jak na szafocie
cudowna ofiara schyłku wieku
nagroda za czasy
kiedy brodziłem w błocie sądząc
że to brzeg rzeki.

Tekst został pozyskany w ramach programu Tarcza dla Literata.