Nife. Pokłady gorąca jądra ziemi

Rozwierają paszczę ziemi kilofami.

Łyżkami na gąsienicach;

Rozwierają jej szczęki by wlać w gardło

Całe składy podziemnych kolejek, tasiemce

aut - przez skałę na przestrzał;

i sczepione odwłokami larwy wagoników metra.

 

Otwierają ziemię

I zdaje się im

Że to jeszcze nie grób,

Przecież jeszcze cały promień planety do

Piekielnej Nife.

 

Ale już

Siarka w nozdrzach wije ogniste gniazdka,

Św. Piotr wariuje z radości – znów

Nie przekręci klucza do nieba,

 

Jego święte lenistwo będzie truchlało

Pod niebieską bramą

Podpartą snopkiem boskiej jasności.