Optymizm jest chorobą, jak dżuma

Optymizm trąci szaleństwem i kłamstwem:
uszminkowany, upudrowany oszust uśmiecha się
z pustego domu.
 

Zaprasza cię do środka i pokazuje atrapy:
– Jedz! – mówi, wiedząc, że jabłka i gruszki tekturowe,
ananasy z gipsu, banany z plastiku.
 

Pieniądze też sztuczne, czeki bez pokrycia,
złoto tylko z koloru jest złotem.
 

– Chodź! – wzywa w rewiry uproszczeń – Tu
żyje się bezpiecznie i łatwo.
 

Jeśli się zgodzisz – przemaluje cię, wypieści,
aż staniesz się gładki i lśniący.
 

Jeżeli się nie zgadzasz, też ochlapie cię
farbą swego uniesienia radosnego.
 

On nawet szczątki zabitych ubiera w schludne
kostiumy, by wyglądały poprawnie.
 

– Jak się czujesz?
– Doskonale! – grzmi odpowiedź.
 

I tylko szczur zdychający wśród tekturowych przysmaków
jest prawdziwy – zanim wyrzuci go do śmieci.
 

Dżumę nazywasz epidemią.